Eerste week

Hallo Allemaal,
Jeetje ik zit al bijna een week in Ghana. Het duurde een poos voordat we internet hadden en ik de dorpen waar we wonen werkt het niet. Om bij het begin te beginnen.
Bij aankomst op Schiphol bleek dat mijn koffer 30 kilo woog en mijn backpack 15. Je mag 23 kilo per koffer mee nemen en dit moet ook zo verdeeld zijn. Ik moest dus spullen gaan verplaatsen naar mijn backpack. Dit leverde enige stress op haha. Toen moesten we afscheid nemen..Pff ik zag al een hele poos op tegen dit moment. Dikke knuffels,Dikke kussen maar vooral Dikke tranen! Wat zal ik paps,mams,Maart,Rianne en natuurlijk Wouter gaan missen. Eenmaal in het vliegtuig bleek dat we 1 uur vertraging hadden, gelukkig had een mevrouw van de KLM er voor gezorgd dat Marloes en ik met zijn tweeën 4 stoelen hadden..Heerlijk! Na 8 uur vliegen zijn we er dan eindelijk. Eenmaal in Accra blijkt dat we nog door de douane moeten om ons witte gezicht en onze witte vingers vast te laten leggen, dit duurde een uur. Daarna nog door de bagage check wat ook nog een 40 minuten wachten was maar gelukkig werden we niet gecontroleerd. En daar stonden ze dan twee zwarte mannen met onze namen op een bordje. Het bleken Robert en Erik te zijn (de bazen van de foundation). Inmiddels van het 22:00 (24:00 in NL) en reden we naar Kasoa waar we zouden slapen. Onderweg kwamen we langs allemaal grens poortjes en dan moest het licht in de auto aan zodat ze konden zien dat er twee witte meisjes achterin zaten haha. Ook knipperde er elke keer een rood lampje waardoor we vaak moesten stoppen om de auto opnieuw te starten, zinloos want het lampje bleef gezellig knipperen. Rond 23:30 zijn we er dan. Bezweet, moe en emotioneel helemaal in de war. Tijd om te slapen!

Van zondag tot woensdag ochtend hebben we in een lodge in Kasoa geslapen. Deze lodge word gerund door een geweldig mens: Francisca, onze eerste Ghanese vriendin! De dagen in Kasoa leren we het personeel van de Dawn Foundation kennen. Hun Engels in moeilijk te verstaan maar dat went snel. Macy een vrouw dit voor de Dawn werkt heeft ons weg wijs gemaakt. Ze is ontzettend aardig en bezorgt. Ze is de gene die ons gaat begeleiden. In de dagen bij de Dawn krijgen we training over hoe je voorlichting moet geven in Ghana. Denk bijvoorbeeld aan de voorlichting over Family planning. Hier in Ghana houden ze van veel kinderen (10) maar ze kunnen er vaak niet voor zorgen. Er word dus uitleg gegeven over safe seks. Om dit nog eens extra duidelijk te maken hebben ze een plastic piemel. Deze kan je niet zomaar tevoorschijn halen maar je moet de mensen hier op voorbereiden. Ben benieuwd hoe ik dit soort dingen tactisch ga brengen als directe tante. Goed leer punt!

Woensdag ochtend zou ik naar mijn gastgezin gaan in Aberful en Marloes naar haar gastgezin in Bontrase. Bij mijn gezin aangekomen blijkt dat de vrouwen weg zijn en ik mag niet alleen bij de mannen blijven. Mijn kamer heb ik wel gezien. Een schuimmatras op de grond meteen stoeltje in de kamer en een betonnen vloer. TOP! Ik ging nog lekker met Marloes mee aangezien ik niet bij mijn gezin kon blijven. Marloes haar kamer is een twijfelaar met iets erop wat moet lijken op een matras. We zijn nog wel samen en dat is erg fijn, nu kunnen we samen wennen aan het leven in het dorp. Het gastgezin daar bestaat uit een moeder, vader, 4 dochters en 4 kleinkinderen. Er word wel zo’n 6x op een dag voor ons gekookt. We eten vooral een soort tomatensaus met PEPERS en vis. Hiernaast krijg je een soort behangplaksel. Je eet met je rechterhand. Eerst pak je een flinke bal behangplaksel en die doop je in de saus. De Ghanezen houden van pittig. Wat betekend dat ik al 3 dagen aan de diarree ben. We gaan naar de wc op een soort betonnen gat. Je krijgt krantenpapier om je kont af te vegen. Wij leggen dit op de ‘’wc’’ zodat we erop kunnen zitten.
In dat gat zitten allemaal vliegen die dus terwijl jij op de wc zit lekker rond je kont vliegen. Hahaha. De douche is een emmer regenwater in een betonnen muurtje. Als jullie me toch eens zouden zien he, dan zouden jullie trots zijn haha.

We zijn nog niet aan het werk. We beginnen maandag in het ziekenhuis. Nu maken we vooral kennis met de mensen en de cultuur. De kinderen roepen allemaal Obruni naar ons wat betekend Witte. Sommige kinderen rennen gillend van ons weg omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien. De volwassenen willen allemaal met ons praten en onze naam weten. Annelieke is nogal lastig dus ik heb een nieuwe naam gekregen. Ik heet nu Acy omdat ik op zondag geboren ben. We maken veel grappige dingen mee. Zo hebben ze bijvoorbeeld nog nooit een tong en navelpiercing gezien (Marloes heeft die) en waren ze helemaal in shock toen ze dat zagen. Nu moet ze regelmatig haar tong uitsteken haha. In het gastgezin in nog een meisje van drie maanden Acy (op zondag geboren). Als de kinderen hier huilen gaan ze meteen aan de borst. Wij krijgen haar ook vaak in onze armen geworpen. Toen ze een beetje aan het huilen was werd ons gevraagd of we ook borstvoeding konden geven hahahahha. Marloes en ik kwamen niet meer bij. Acy gaat bij iedereen aan de tepel om haar te troosten, maar NIET bij ons hihi.

We zijn naar de school van ons zusje (18) geweest. De kinderen daar waren rond de 13 jaar. De leraar vond ons erg interessant en wilde ons wel graag mee uitnemen en ons nummer hebben. Marloes had haar telefoon niet mee. Ik wel maar zij ook van niet en vertelde dat we ons nummer niet uit ons hoofd wisten. Nog geen 10 minuten later gaat mijn telefoon af. OEPS haha. Hij zij er gelukkig niks over. Hij riep alle kinderen bij elkaar die allemaal netjes in een rij gingen staan en hij vroeg ons of we even konden uitleggen hoe de kinderen handen moeten wassen. We vroegen twee kinderen om ons te laten zien hoe ze thuis handen wassen. Het was duidelijk te merken dat de kinderen niet gewend zijn om inbreng te hebben in de lesstof. Het was leuk om te doen maar lastig omdat de kinderen niks zeggen alleen als de leraar akkoord geeft.

Vrijdag zijn met een trotro (uit elkaar gevallen bus met teveel mensen erin) naar Kasoa gegaan. Robert en Erik hadden ons uitgenodigd om een nachtje in de Lodge te slapen en mee te gaan stappen in Accra. Het was erg fijn om er even tussen uit te zijn. Het verschil tussen de mensen in de stad en in het dorp is een wereld van verschil.

Jeetje ik heb nog zoveel te vertellen maar dat die ik volgende keer. Voor internet moeten we naar Kasoa wat 40 minuten rijden is want in de dorpen hebben we geen ontvangst. Vandaag ga ik naar mijn eigengast gezin, ik ben erg benieuwd hoe het daar is. Ze hebben daar nog minder als in het dorp van Marloes. Met mezelf gaat het op zich wel goed. Ik ben wel homesick (zoals ze dat noemen). Pff wat heb ik een heimwee zeg maar dat schijnt over te gaan. Ik heb in ieder geval zin om maandag lekker aan het werk te gaan! Iedereen bedankt voor zijn berichtjes! Dat geeft veel steun!

Hopelijk tot snel!
Liefs Acy ;)
p.s Foto’s volgen nog..internet is erg langzaam.